The praise of simple life / Pochwała prostego życia

I need to tell you something. I dream about simple life.

A life well lived amongst family and friends.

A life in which I have a partner-for-life, with whom I’m creating a family.

A life filled with work and passion. Where hobbies and craft have their place. Where both of us take time for ourselves.

A life in which I can smuggle a little faith.

A life in which everybody is laughing at me because of my recently killed plant.

A life with a little quarrel over the pillowcases on the sofa and who will wash the dishes.

And a one in which I can squeeze an hour a day for sports.

A life in which I am eager to cook and eat.

And a life in which “to be” is more important than “to have”.

Sometime I wake up in the night frightened, that this may never come true.

So please bent over your life now and ask yourself this: do you really appreciate what you have? And take a knife and go outside and cut some wild flowers to celebrate this glorious, beautiful, ordinary day.

Muszę wam coś wyznać. Marzę o prostym życiu.

O życiu dobrze przeżytym wśród rodziny i przyjaciół.

O życiu, w którym będę mieć Partnera, z którym stworzę rodzinę.

O życiu wypełnionym pracą i pasjami. W którym hobby i rękodzieło  mają swoje miejsce. W którym oboje znajdujemy czas tylko dla siebie.

O życiu, do którego będę mogła przemycić trochę wiary.

O życiu, w którym wszyscy się ze mnie śmieją, kiedy ususzę kolejną roślinkę.

O życiu z małymi sprzeczkami o poduszki na kanapie i o to, kto pozmywa naczynia.

I o życiu, w którym wcisnę godzinkę dziennie na sport.

O życiu, w którym wróci mi chęć do gotowania i jedzenia.

I o życiu, w którym "być" jest ważniejsze niż "mieć".

Czasami budzę się w nocy ze strachu, że to marzenie nigdy się nie spełni.

Więc proszę, pochylcie się teraz nad swoim życiem i zadajcie sobie to pytanie: czy naprawdę doceniam to, co mam? I weźcie nóż i pójdźcie na dwór i zetnijcie trochę dzikich kwiatów z łąki, żeby uczcić ten wspaniały, piękny, zwyczajny dzień.