Get that sucker / Dorwać gnojka

Because I am who I am, and I went through what I went through, I had this idea some time ago to make an awareness post. The idea was born on 3^rd of June on a drive back home from our Friend’s wedding. We were listening to the radio. The presenter was making an interview with a documentary filmmaker. The documentary was about breast cancer.

I am a biologist (more or less), my friend is a biotechnologist, and another friend (with whom I travelled that day) is making a PhD in bioinformatics… So you can imagine our disgust when we heard total rubbish from the radio. (“Everybody has cancer cells inside them, but only some people develop real cancer. The cells mutate only in some people. Some people even (sic!) have bad genes.”)

It got me thinking. How could this happen? The filmmaker, who researched the subject supposing thoroughly, says such crap? I understand that the main subject of the film was the psychological trauma the patients suffered. And it is very important to speak about this, and to give them support, but… When you try to say something as important as this, you are obligated to say it correctly.

I have nothing against the movie, I think it is very valuable and touching, and I will recommend watching it. (Here is a link tothe Krakow Film Festival on which the film had its premiere)

Of course breast cancer is something totally different than NHL and I am no expert on it, but I had this idea that day – why not write a post about it? So, a bit chaotic idea (and the first post) evolved into an initiative to make a cycle of posts. They will appear here from time to time. I have to do some research for substantive and attractive in form materials, so it probably will take some time…

Stay tuned!

P.S.

And just so that you don’t think fighting with cancer is only depressing – The Pink Glove Dance!

Ponieważ jestem tym kim jestem, jakiś czas temu wpadłam na pomysł żeby napisać posta społecznego, podnoszącego świadomość rakową. Pomysł zrodził się 3 czerwca, kiedy wracałam samochodem z wesela przyjaciół. Słuchaliśmy radia. Spiker przeprowadzał wywiad z dokumentalistką. Film dotyczył raka piersi.

Jestem biologiem (mniej więcej), moja przyjaciółka jest biotechnologiem i jeszcze jedna koleżanka ( z którą akurat tego dnia jechałam samochodem) jest bioinformatykiem… Więc wyobraźcie sobie nasze zniesmaczenie, kiedy usłyszałyśmy takie bzdury w radiu (w Trójce, ściśle ujmując). („Wszyscy ludzie mają komórki rakowe, ale tylko u niektórych rozwijają się one w prawdziwego raka. Tylko niektórzy mają zmutowane komórki. Niektórzy ludzie mają nawet (sic!) złe geny.”)

Zaczęłam się zastanawiać. Jak to się mogło stać? Filmowiec, który zapewne rozpoznał dokładnie temat, wygaduje takie bzdury? Naprawdę doskonale rozumiem, że głównym tematem filmu jest trauma psychiczna pacjentek. I to jest bardzo ważne, żeby o tym mówić i dawać im wsparcie, ale… Kiedy próbujesz zwrócić uwagę na coś tak ważnego, masz obowiązek zrobić to dobrze.

Chcę, żeby jedna rzecz była jasna: nie mam nic przeciwko temu filmowi. Myślę, że jest cenny i wzruszający i będę go polecać. (link do Krakowskiego Festiwalu Filmowego, na którym film miałswoją premierę)

Oczywiście rak piersi to coś zupełnie innego niż chłoniak i żaden ze mnie ekspert, ale wtedy zaświtała mi ta myśl – dlaczego nie miałabym napisać o tym? Więc nieco chaotyczny pomysł (i pierwszy post) wyewoluował w inicjatywę, żeby zrobić cykl postów. Będą się ukazywały tutaj od czasu do czasu. Muszę poszukać merytorycznych i miłych dla oka materiałów, więc nie spodziewajcie się zalewu informacji w najbliższym czasie…

P.S.

I tak, żebyście nie myśleli, że walka z rakiem jest wyłącznie dołująca – Taniec Różowych Rękawiczek!