Time heals all wounds / Czas leczy rany

Kiedyś, kiedy byłam w jednym z najczarniejszym punktów mojego życia, koleżanka z pracy powiedziała mi, że jeśli tak długo czekam na szczęście, to znaczy, że jest wielkie i idzie małymi krokami.

Wtedy jej nie uwierzyłam. Trudno było uwierzyć w coś takiego w momencie, gdy samotność jest tak dotkliwa, że możesz ją poczuć. Kiedy masz wrażenie, że Twoje własne żebra są jak noże czyhające na okazję aby przebić Twoją skórę. Gdy nawet paznokcie obcinasz króciutko, do krwi, żeby mieć wrażenie, że Cię tak naprawdę nie ma. Przecież jak ktoś nie istnieje, to nie może cierpieć, nie może czuć się osamotniony. To był mój koronny argument, choć nieuświadomiony.

Tamte chwile będą już zawsze blizną na mojej duszy. Ale tak jak w nowoczesnej kosmetyce są kremy na blizny, tak w życiu są przyjaciele, rodzina i wreszcie jest czas. A czas przynosi zmiany. Zmiany na lepsze. Z czasem nauczyłam się swojego ciała na nowo. Z czasem zauważyłam, że kiedy znikam cierpią inni. Poznałam nowego mężczyznę i dałam sobie szansę. A po pewnym czasie okazało się, że do mojego życia zakradło się uczucie stabilne jak skała.

Trudno się pisze o swoim cierpieniu, ale o szczęściu chyba jeszcze trudniej. Ja jestem w tej chwili szczęśliwa ponad wszelką miarę. W sposób, o którym myślałam, że już mi się nie przytrafi i chciała się tym podzielić ze światem.

Czas leczy rany, czas wygładza blizny. Więc jeśli jesteś w mrocznym miejscu, daj sobie czas, a jeszcze będzie lepiej. Zobaczysz.

A while ago, when I was in one of the darkest places in my life, a colleague told me that perhaps the happiness I’m waiting for is great and therefore it walks slowly with little steps.

I didn’t believe her then. It was hard to believe in such thing when I was so lonely I could actually feel it. In a moment when you’re feeling your own ribs are like knives just waiting to cut through your skin. When you even cut your nails so short that they bleed, so that you can have the impression of disappearing. That you’re not actually here. Because if something does not exist it can’t suffer. It can’t feel lonely. That was my crown argument, however I was unaware.

Those moments will be a scar on my soul forever. But as in modern cosmetology we have creams for scars, in life we have friends, family and time. And time brings change. Change for the better. In time I’ve learned my body again. In time I’ve noticed that when I’m trying to disappear I bring suffering to others. In time I met someone new. And then after some more time a huge affection sneaked into my life.

It’s hard to write about ones suffering, but it’s even harder to write about happiness. And in this very moment I’m happy beyond any measure. In a way I thought I would never experience again. And I wanted to share that with the world.

Time heals all wounds, soothes the scars. So if you are in a dark place, give yourself some time and it will be better. You’ll see.