Knowing the path / Znać ścieżkę

Knowing the path and following it are two very different things – this obvious fact is what I’ve learned recently.

To brief you in – I have food issues. Let’s just say that there are periods of time when I love it a little too much and then there are periods of time when I absolutely hate it. It’s a sinusoid. Any form of diet or weight control is dangerous for me.

Last week I faced a small problem that referred to those issues. I’m doing endurance training before my first 1.5K open-water race which is next month, and my coach wanted to measure and weight me. When I refused she was puzzled. I suggested a fitness test instead.

     I’m in a point of my sinusoid when it’s best not to know what size clothes I wear or how many kilograms I carry. It’s a dangerous point because from here there are two possible paths:

         I can slide down and start to hate myself again and do bad things (like starving myself)

        I can start to embrace myself as I am and redirect my focus from weight and looks to strength and health

So now my results: after two years of training my HR max is 220, my average HR was 143, I managed to “run” 5152 meters in 30 minutes, to swim approximately 37 meters underwater holding my breath and to plank for 71 seconds. Planking was a pain… ;-) Not to mention that I felt like I’m about to pass out after the dive. ;-) But I’m proud of myself.

One day I hope to be an inspiration for other “dysplastic” sportswoman. But now I need to concentrate on myself. I know the path – I can see it in front of me – this is the moment when I should stop hesitating, accept my fear and do the right thing… But it’s so hard.

Znać ścieżkę, a podążać nią to dwie zupełnie różne rzeczy – niedawno przekonałam się o tym oczywistym fakcie.

W telegraficznym skrócie – mam zaszłości z jedzeniem. Powiedzmy, że są okresy czasu, kiedy kocham je trochę za bardzo, a potem okresy kiedy go nienawidzę. To sinusoida. Jakakolwiek forma diety czy kontroli wagi jest dla mnie niebezpieczna.

W zeszłym tygodniu powstał na tym tle mały problem. Zaczęłam trening wytrzymałościowy przed moimi pierwszymi zawodami na 1500 m w przyszłym miesiącu i trenerka chciała mnie zmierzyć i zważyć. Była zaskoczona, kiedy jej odmówiłam. Zasugerowałam test sprawnościowy zamiast tego.

Jestem teraz w takim punkcie mojej sinusoidy, w którym lepiej żebym nie wiedziała jaki rozmiar ubrań aktualnie noszę czy ile ważę. To trudny punkt, bo z niego są dwie możliwe ścieżki:

        zjazd w „dół” kiedy to znowu negatywnie się nakręcam i robię złe rzeczy (np. głodzę się)

       zaakceptowanie sytuacji z dobrodziejstwem inwentarza i przekierowanie uwagi z wagi i wyglądu na zdrowie i sprawność

A teraz moje osiągi: po dwóch latach regularnego trenowania różnych dyscyplin moje tętno maksymalne HR max to 220, przeciętne HR 143, w 30 minut dałam radę „przebiec” 5152 metry, przepłynąć około 37 metrów na jednym wdechu i zrobić „deskę” przez 71 sekund. Plankowanie to wrzód na… ;-) Nie wspominając już o tym, że myślałam że zaraz zemdleję po wynurzeniu się z tego nurkowania. ;-) Ale i tak jestem z siebie dumna.

Pewnego dnia chciałabym zainspirować inne „dysplastyczne” fitneski. Ale teraz muszę skoncentrować się na sobie. Znam ścieżkę – widzę ją – to jest ten moment kiedy trzeba przestać się wahać, zaakceptować swój strach i zrobić to, co należy… Ale to takie trudne.